Wie zijn we - Gemeenschappelijk Daklozenfront
Le Front Commun SDF Wallonie-Bruxelles-Flandres (www.frontsdf.be) werd opgericht naar aanleiding van de gebeurtenissen die zich sinds 1993 ontvouwden tijdens de campagne van de daklozen in België om de wet, bekend als Onkelincx, te handhaven en hun rechten af te dwingen. Het bestaat uit (ex-)daklozen in Vlaanderen, Bxl en Wallonië en treedt min of meer op als een unie van daklozen ingeschreven in het Rijksregister.
Korte geschiedenis
De al te beroemde wet inzake landloperij, die in 1992 onder druk van bepaalde organisaties, die dakloos en Belgisch zijn, werd afgeschaft, was immers niet langer een misdaad. Anderzijds ontbrak het hen nog aan een geldige identiteitskaart, wat betekent dat ze geen echte identiteit hebben, geen geld opnemen bij de bank, geen inkomsten, zelfs de "minimex" (RMI), geen nalatenschap, geen mogelijkheid om werk te vinden, enz.
De opstand begon in Brussel in augustus 1992, en omdat onze eisen gerechtvaardigd waren, werd er veel ruchtbaarheid aan gegeven en werd de actie snel weer op gang gebracht door groepen daklozen uit Wallonië. Na 10 maanden kamperen voor een twaalftal Brusselse gemeentehuizen en vele contacten met politici en bestuurders, besloten we zelf de wet toe te passen: in een leegstaand gebouw een groot kasteel (Château de la Solitude), gebouwd door Koning Leopold II aan de rand van de stad. Na moeizame onderhandelingen kregen we een tijdelijk huurcontract omdat het gebouw eigendom was van de staat!
Wij waren met ongeveer honderd mensen bezet, maar een handvol onherleidbare mensen zette de politieke strijd voort om onze rechten op een echte identiteit en een echt inkomen te verkrijgen. De actie kwam in een stroomversnelling met een gelijkaardige actie in Antwerpen van de DAK (Daklozen Aktie Komite). Zo ontstond het Front SDF: de groepering van drie grote verenigingen: DAK/Antwerpen, Bij Ons/Chez Nous/Bruxelles, Solidarités Nouvelles/Charleroi en andere kleine verenigingen waarin dak- of oud-daklozen in de meerderheid zijn: Namen, Bergen, Luik, La Louvière, Verviers, Leuven, Oostende, Antwerpen...
Dankzij al onze goed voorbereide acties, de goede media-aandacht en de aanwezigheid in de drie belangrijkste regio's van België, wordt het Front nu erkend door de betrokken politici en hebben we het grootste deel van wat we toen wilden gekregen: een identiteit, een geldige identiteitskaart, inschrijving in het Nationaal Register, de mogelijkheid om een inkomen te hebben, om te stemmen, enz.
Korte geschiedenis
De al te beroemde wet inzake landloperij, die in 1992 onder druk van bepaalde organisaties, die dakloos en Belgisch zijn, werd afgeschaft, was immers niet langer een misdaad. Anderzijds ontbrak het hen nog aan een geldige identiteitskaart, wat betekent dat ze geen echte identiteit hebben, geen geld opnemen bij de bank, geen inkomsten, zelfs de "minimex" (RMI), geen nalatenschap, geen mogelijkheid om werk te vinden, enz.
De opstand begon in Brussel in augustus 1992, en omdat onze eisen gerechtvaardigd waren, werd er veel ruchtbaarheid aan gegeven en werd de actie snel weer op gang gebracht door groepen daklozen uit Wallonië. Na 10 maanden kamperen voor een twaalftal Brusselse gemeentehuizen en vele contacten met politici en bestuurders, besloten we zelf de wet toe te passen: in een leegstaand gebouw een groot kasteel (Château de la Solitude), gebouwd door Koning Leopold II aan de rand van de stad. Na moeizame onderhandelingen kregen we een tijdelijk huurcontract omdat het gebouw eigendom was van de staat!
Wij waren met ongeveer honderd mensen bezet, maar een handvol onherleidbare mensen zette de politieke strijd voort om onze rechten op een echte identiteit en een echt inkomen te verkrijgen. De actie kwam in een stroomversnelling met een gelijkaardige actie in Antwerpen van de DAK (Daklozen Aktie Komite). Zo ontstond het Front SDF: de groepering van drie grote verenigingen: DAK/Antwerpen, Bij Ons/Chez Nous/Bruxelles, Solidarités Nouvelles/Charleroi en andere kleine verenigingen waarin dak- of oud-daklozen in de meerderheid zijn: Namen, Bergen, Luik, La Louvière, Verviers, Leuven, Oostende, Antwerpen...
Dankzij al onze goed voorbereide acties, de goede media-aandacht en de aanwezigheid in de drie belangrijkste regio's van België, wordt het Front nu erkend door de betrokken politici en hebben we het grootste deel van wat we toen wilden gekregen: een identiteit, een geldige identiteitskaart, inschrijving in het Nationaal Register, de mogelijkheid om een inkomen te hebben, om te stemmen, enz.
Met de steun van de GGC